بهترین زمان مصرف آسپیرین

  انتشار نتایج یک مطالعه تازه که می گوید کسانی که برای جلوگیری از مشکلات قلبی و سکته مغزی آسپیرین می خورند بهتر از آن را شب ها مصرف کنند، تحلیل ژنتیکی بقایای ۲۴ هزار ساله یک کودک که دریچه ای به روی سرمنشا بومیان آمریکا می گشاید و یادی از فردریک سنگر ، دو بار برنده نوبلشیمی ، که هفته قبل در گذشت سه خبر برنامه این هفته راز دانش بود.

بهترین زمان مصرف آسپیرین

یک مطالعه تازه حاکیست که اگر آسپیرین درست قبل از رفتن به رختخواب مصرف شود، ممکن است بیشترین فایده را برای سلامتی داشته باشد.

خوردن روزانه آسپیرین به رقیق شدن خون و جلوگیری از تشکیل پلاکت کمک می کند، و خطر حمله قلبی و سکته مغزی را کاهش می دهد.

احتمال وقوع عوارض قلب و عروق در ساعات صبح سه بار بیشتر از باقی ساعات شبانه روز است یعنی زمانی که فشار خون و فعالیت پلاکت ها معمولا در بالاترین حد است.

در مطالعه تازه محققان در مرکز پزشکی دانشگاه لایدن در هلند ۲۹۰ بیمار قلبی را تحت بررسی قرار دادند که برای جلوگیری از حمله قلبی و سکته مغزی در آینده آسپیرین می خوردند. مصرف روزانه آنها ۱۰۰ میلیگرم بود.

در یک مرحله از مطالعه، آسپیرین برای سه ماه اول صبح به آنها داده شد. در دومین مرحله آنها آسپیرین را قبل از خواب خوردند.

محققان دریافتند که وقتی آسپیرین شب ها مصرف می شد، فعالیت پلاکت خون در صبح خیلی بیشتر کاهش می یافت که خوب است.

با این حال فشار خون در هر دو مرحله یکی ماند.

نتایج مطالعه هفته پیش در کنفرانس انجمن قلب آمریکا در دالاس اعلام شد.

دکتر توبیاس بونتن محقق اصلی این مطالعه گفت که او و همکارانش در مطالعات آینده بروز مشکلات قلب و عروقی را بررسی خواهند کرد.

اما همزمان او گفت که شاید بهتر باشد کسانی که روزانه آسپیرین می خورند آن را پیش از خواب بخورند نه صبح اول وقت.

او اشاره کرد که بعضی دیگر از داروهای قلب و عروق هم شب ها مصرف می شود، مثل بعضی استاتین ها تا تولید کلسترول در طول ساعات خواب را خنثی کند.

او گفت که آسپیرین یکی از موثرترین داروهای موجود است و حالا شاید با مصرف آن قبل از خواب بر تاثیرش افزوده شود.


منبع: بی بی سی

آنتی بیوتیک را با شیر نخورید

---

قاعدتا زمانی که غذا و دارو با هم مصرف می شوند، واکنش هایی در بدن انجام می گردد که در اغلب موارد، این واکنش ها باعث کاهش اثر داروها می گردند.

داروسازان معتقدند غذایی که می خوریم، ترکیب بسیار پیچیده ای از انواع مواد مغذی است. زمانی که دارویی را مصرف می کنیم، علاوه بر مواد اصلی دارو، ترکیبات دیگری هم که در فرمولاسیون دارو وجود دارد، وارد بدن ما می شود. بنابراین به عنوان یک قانون کلی، داروها نباید همراه با غذا مصرف شوند، مگر این که پزشک توصیه کرده باشد.

---

دکتر تیرنگ نیستانی، متخصص تغذیه و رژیم غذایی و دانشیار انستیتو تحقیقات تغذیه و دانشگاه شهید بهشتی در این باره توضیحاتی را ارائه می دهند:


آقای دکتر! زمانی که فردی به عفونتی مبتلا می شود و پزشک برای او آنتی بیوتیک تجویز می کند آیا باید رژیم غذایی خاصی داشته باشد؟

واقعیت امر این است که رژیم غذایی خاصی برای آنتی بیوتیک درمانی نداریم. البته برنامه غذایی و مراقبت های تغذیه ای خاصی هم برای پیشگیری از عفونت، هم در زمان شدت پیداکردن آن و هم در زمان درمان، برای بیمار فراهم می کنیم که این کار طبیعتا وظیفه متخصص تغذیه است.


وقتی فردی آنتی بیوتیک میخورد چه مواد غذایی را باید مصرف کند که بتواند دوره عفونت و بیماری را راحت تر طی کند؟

بستگی به ماهیت آنتی بیوتیک دارد. همان طور که می دانید معنی لغوی آنتی بیوتیک، ضد حیات است. بنابراین با توجه به نوع آنتی بیوتیک، دوز استفاده، زمان مصرف، این که چه فردی آن را مصرف کند و واکنش او نسبت به دارو و عوارض داروها، باید مواد غذایی خاصی مصرف کرد. بعضی از این عوارض ممکن است مشترک باشند که مهمترین آن ها عوارض گوارشی است. عوارض گوارشی ناشی از داروها عبارتند از: دل به هم خوردگی، اسهال، تهوع، ضعف، گیجی، سنگینی و...

حال این سوال پیش می آید که آیا امکان دارد با استفاده از مواد غذایی خاصی از این حالتها پیشگیری کنیم یا به طور کلی آن ها را درمان کنیم؟

پاسخ این است که خیلی از مواقع با مصرف مواد غذایی، مشکل به طور کلی درمان نمی شود اما گاهی می تواند به ما کمک کند. افرادی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند یعنی عفونت حادی دارند و طبیعتا اشتهای شان تحت تاثیر قرار می گیرد. ولی به رغم این بی اشتهایی توصیه می شود خوردن میوه و سبزی را فراموش نکنند.
بعضی از محققان در میان میوه ها روی سیب به دلیل پکتینی که داخل آن وجود دارد تاکید می کنند زیرا گفته می شود پکتین سیب می تواند تا حدودی اثر مثبت بر حالت تهوع ناشی از خوردن آنتی بیوتیک ها داشته باشد. سبزی هایی مانند اسفناج، کلم بروکلی، فلفل، هویج و... نیز به بیمار کمک می کند تا به حالت ضعفش غلبه کند.

غذاها چقدر می توانند با آنتی بیوتیک ها تداخل ایجاد کنند؟

تداخل غذا و آنتی بیوتیک با توجه به نوع آنتی بیوتیک می تواند متفاوت باشد. ما این را میدانیم که بعضی از آنتی بیوتیک ها به ویژه خانواده پنی سیلین ، آموکسی سیلین و آمپی سیلین سبب اختلال در جذب کلسیم می شوند.

اگر مواد غنی از کلسیم مانند انواع لبنیات یا سفیده تخم مرغ با آنتی بیوتیک ها مصرف شوند، می توانند باعث کاهش اثر این داروها شوند. به همین دلیل توصیه می شود که آنتی بیوتیک ها را با این مواد غذایی نخورید.

بعضی از افراد به رغم این که مجبورند به دلیل عفونتی که دارند آنتی بیوتیک بخورند، رژیم غذایی خاصی هم دارند. این افراد چه نکاتی را باید رعایت کنند؟

افرادی که رژیم غذایی خاصی دارند بیشتر کسانی هستند که رژیم های کاهش وزن دارند یا دیابتی هستند و در جهت کنترل قندخون رژیم می گیرند. نکته ای که باید متذکر شوم این است که بیش از این که آنتی بیوتیک در این رژیم ها مساله ساز باشد، توجهات نه چندان منطقی و علمی اطرافیان بیمار می تواند مشکل ساز باشد.
به عنوان نمونه با یک عفونت گلوی ساده، برونشیت یا عفونت مجاری ادرار که آنتی بیوتیک تجویز می شود، تفکر این که مصرف آنتی بیوتیک موجب ضعف بدن می شود پس باید بیمار را تقویت کرد در افراد قوت می گیرد.

بنابراین هر کس با توجه به فرهنگ و غذاهایی که می شناسد انواع غذاها را از پاچه گوسفند، آب گوشت و بلدرچین گرفته تا میوه، سبزی و شیرینی به فرد پیشنهاد می کند و به طور کل برنامه غذایی بیمار را به هم می ریزد.
نکته ای که به نظر من باید خیلی به آن توجه کرد این است که اگر برنامه غذایی فردی را متخصص تغذیه تنظیمکرده باشد، این برنامه، برنامه ای نیست که موجب ضعف ایمنی و اختلال در وضعیت سوخت و ساز بدن شود. بنابراین نباید نگران عوارض جانبی برنامه غذایی یا رژیم غذایی تاییدشده توسط متخصص تغذیه بود.

به هر حال هر فردی ممکن است در طول زندگی اش به عفونت های متفاوتی به ویژه عفونت تنفسی آن هم از نوع ویروسی مبتلا شود. بنابراین مداخلات تغذیه ای غیرعلمی و غیرتخصصی توسط اطرافیان جز این که مشکل بیمار را دو چندان کند، کاربرد دیگری ندارد.


بعضی از افراد را می بینیم که هنگام ضعف ناشی از بیماری از مکمل استفاده می کنند. آیا امکان تداخل این دسته مواد با آنتی بیوتیک ها وجود دارد؟

جز کلسیم که ذکر شد سایر مکمل ها تا جایی که می دانم تاثیر سویی در جذب آنتی بیوتیک ها و تاثیرگذاری آن ها ندارند. البته بد نیست در این جا به این نکته اشاره کنم که بعضی از مواد غذایی مانند گریپ فروت و آب آن معمولا بیشترین تداخلات را با داروها دارند.

اگر کسی بخواهد همین آب گریپ فروتی که گفتید یا مواد لبنی را که سرشار از کلسیم هستند مصرف کند با چه فاصله زمانی از خوردن آنتی بیوتیک ها باید این کار را انجام دهد؟

فاصله ای که باید بین خوردن غذا و آنتی بیوتیک وجود داشته باشد معمولا 2 تا 3 ساعت است. بعضی ها فاصله خوردن آنتی بیوتیک را 1 تا 2 ساعت قبل از غذا یا 2 تا 3 ساعت بعد از غذا در نظر می گیرند که فاصله خوبی است و دقیقا با فیزیولوژی بدن تطابق دارد.


خیلی کم پیش می آید که پزشکان به بیماران شان توصیه کنند که داروهای تجویزشده را با مواد غذایی خاصی بخورند یا نخورند. چه توصیه ای به پزشکان و بیماران شان دارید؟

همان طور که می دانید روزبه روز آنتی بیوتیک های جدیدی وارد بازار می شود و این نشان دهنده مقاومت میکروب ها نسبت به آنتی بیوتیک های قبلی است. گاهی این مقاومت به دلیل مصرف نابه جا و ناکافی آنتی بیوتیک یا مصرف خودسرانه و بدون نظر پزشک ایجاد شده است.
وقتی آنتی بیوتیک های جدیدی وارد بازار می شود بحث تداخل شان با غذا نیز جدید است و چه بسا اطلاعات مربوط به آن موجود یا در دسترس نباشد. به همین دلیل از بیماران می خواهم که اطلاعات لازم را از پزشک شان بپرسند.

منبع : بخش تغذیه و سلامت تبیان

استفاده از نانوذرات اکسید آهن در درمان سرطان سر و گردن

محققان دانشگاه جورجیا در آمریکا توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات اکسید آهن و یک میدان مغناطیسی متناوب سلول‌های تومور سرطانی سر و گردن در موش را در کمتر از نیم ساعت از بین ببرند، بدون آنکه به سلول‌های سالم آسیبی برسانند.

محققان دانشگاه جورجیا در آمریکا توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات اکسید آهن و یک میدان مغناطیسی متناوب سلول‌های تومور سرطانی سر و گردن در موش را در کمتر از نیم ساعت از بین ببرند، بدون آنکه به سلول‌های سالم آسیبی برسانند. این برای اولین بار است که این نوع از سرطان با استفاده از حرارت تولید شده در اثر اعمال میدان مغناطیسی متغیر به نانوذرات اکسید آهن درمان می‌شود.

کیون ژائو استادیار فیزیک دانشکده هنر و علوم این دانشگاه که نویسنده اول مقاله مربوط به این تحقیق نیز است، می‌گوید: «ما نشان داده‌ایم که کشتن سلول‌های سرطانی با استفاده از غلظت پایینی از نانوذرات امکان‌پذیر است». این پژوهشگران دریافتند که با استفاده از این نوع درمان، سلول‌های سرطانی که به طور کامل از بافت پوشاننده سطح بدن (اِپیتلیوم) تشکیل شده بودند، به‌راحتی از بین می‌روند.

محققان زیادی در سرتاسر دنیا روی استفاده از نانوذرات حرارتی در درمان سرطان کار می‌کنند. مطالعات قبلی نشان داده بودند که حرارت ایجاد شده با استفاده از نانوذرات اکسید آهن و یک میدان مغناطیسی متغیر و قوی می‌تواند سلول‌های سرطانی را از بین ببرد.

در این کار محققان مقدر بسیار کمی (نیم میلی‌لیتر) از محلول نانوذره‌ای را به‌طور مستقیم به محل تومور تزریق کردند. سپس موش را بیهوش کرده و آن را درون یک لوله پلاستیکی حاوی یک سیم‌پیچ قرار دارند. این سیم‌پیچ یک میدان مغناطیسی متغیر با فرکانس تغییر 100 هزار بار در ثانیه تولید می‌کند. این میدان مغناطیسی متغیر فقط نانوذرات غلیظ درون تومور سرطانی را گرم کرده و بافت‌های اطراف بدون آسیب باقی ماندند.

بنابر گفته ژائو این کار راه را برای استفاده از نانوذرات زیست‌تخریب‌پذیر مشابه نانوذرات اکسید آهن در کاربردهای دیگری همچون رهایش داروهای ضدسرطان به محل تومور باز می‌کند.

ژائو می‌گوید: «زمانی که سلول‌های سرطانی این دمای بالا را تجربه می‌کنند، در برابر داروها آسیب‌پذیرتر می‌شوند».

او می‌افزاید نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن همچنین می‌توانند در افزایش وضوح تصویر تومورها در تصویربرداری تشدید مغناطیسی مورد استفاده قرار بگیرند. به‌عبارت دیگر این نانوذرات می‌توانند تومورهایی را که در MRI با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند، قابل تشخیص نمایند.

ژائو می‌گوید: «من علاقه زیادی به این نانوذرات مغناطیسی دارم، زیرا فکر می‌کنم در آینده نزدیک می‌توان از آنها به‌طور هم‌زمان هم به‌عنوان عوامل درمانی و هم به‌عنوان عوامل تصویربرداری (theranostics) بهره برد».

جزئیات این تحقیق در مجله Theranostics منتشر شده است.
منبع:/irannano.org

کاربرد فناوری نانو در درمان سرطان

بدن انسان طی فرآیند ویژه ای (آپوپتوزیس) سلولهای جدید را جانشین سلولهای قدیمی و ناکارآمد می‌کند. حال وضعیتی را در نظر بگیرید که بدن بدون اینکه به تولید سلولهای جدید نیاز داشته باشد، سلولهای جدید ساخته شوند یا اینکه سلولهای قدیمی و ناکارآمد بنا به دلایلی منهدم نشوند. در این صورت به تجمع این دسته از سلولها (معمولا به شکل توده یا تومور)، تومور، غده یا بافت سرطانی گفته می شود. امروزه ابتلای به سرطان یکی از موارد شایع مرگ و میر به شمار می آید. بر اساس اعلام موسسه ملی سرطان سرطان پروستات، پستان، ریه و روده به ترتیب شایع ترین مکان های ایجاد سرطان است و تنها در سال 2003 این موسسه 6/4 میلیون دلار صرف تحقیق در خصوص سرطان کرده است که این امر دلیل خوبی برای یافتن روش های کارآمدتر و کم هزینه تر برای درمان سرطان است.
یکی از مهمترین موانع در سر راه درمان سرطان، تشخیص دیرهنگام آن است که متاسفانه سبب می شود تا فرصت کافی برای مقابله با سلولهای سرطانی در اختیار کادر پزشکی قرار نگیرد و فرد مبتلا در مدت اندکی پس از تشخیص فوت کند.
امروزه فناوری نانو به کمک تشخیص و درمان این بیماری آمده است به گونه ای که سبب شده تا سلولهای سرطانی در حد نانومتر تشخیص داده شوند و با کمک فناوری نانو از بین برده شوند. در این زمینه شرکت نانواسپکترا از نانوپوسته پوشش داده شده با طلا برای تشخیص و سپس از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می کند. در این نانوپوسته پتانسیل شناسایی و اتصال به سلول های سرطانی و نیز قابلیت جذب طول موج های معینی از نور ایجاد شده است. حال زمانی که این نانوذرات به سلولهای سرطانی متصل می شوند، تحت تابش قرار داده می شوند و با جذب طول موج معینی از نور، گرم شده سبب پخته شدن و انهدام سلول سرطانی می شوند.

تولید صنعتی پنی سیلین

پنی سیلین جزء آنتی بیوتیک‌ها بوده که توسط یکسری از قارچها علیه یک دسته دیگر از قارچها و یا میکرو‌بها ساخته می‌شوند.


کپک پنی سیلین

تاریخچه

پنی سیلین در سال 1929 ، بوسیله " فلمینگ" کشف شد و در سال 1941 برای اولین بار بطور صنعتی تولید گردید.

مفاهیم کلی

کپک فلمینگ که یک پنی سیلیوم- نوتاتوم می‌باشد، فقط چند واحد پنی سیلین در میلی‌لیتر محیط کشت تولید می‌گردد. پنی سیلین بوسیله گونه‌های مختلفی از پنی سیلیوم و آسپرژیلوس (جزء قارچها) تولید می‌شود. کشت پنی سیلیوم بمنظور تولید پنی سیلین ، نخست در سطر محیطهای کشت انجام می‌شد، ولی اکنون در درون یا عمق محیطهای کشت صورت می‌گیرد.

تحقیقات بمنظور تهیه رویه‌های مولد مقادیر بیشتری پنی سیلین و استفاده از عوامل جهش دهنده و... ، در سال 1946 به تهیه سویه Q176 از پنی سیلیوم - کریزوژنم انجامید. این سویه ، مقادیر زیادی پنی سیلین تولید می‌کند. در ضمن ، ماده زرد رنگ کریزوژنین نیز تولید نمی‌نماید، چرا که بودن این ترکیبات در سویه‌های جهش نیافته قبلی ، خالص کردن پنی سیلین را تشکیل می‌داد.

بعد از پیدا کردن سویه نام برده ، تحقیقات بمنظور اصلاح بیشتر سویه مذکور ادامه یافت. هم‌اکنون ، سویه اصلاح شده مورد استفاده در صنعت ، حدود 4000 واحد پنی سیلین در میلی لیتر محیط کشت تولید می‌کند. خاصیت تولید پنی سیلین بوسیله این سویه‌ها ناپایدار است. از این رو ، حفظ این خاصیت در آنها مسئله مهمی است.

ساختمان پنی سیلین

مطالعه ترکیب شیمیایی پنی سیلین نشان داده است که پنج نوع پنی سیلین بوسیله گونه‌ها و سویه‌های مختلف پنی سیلیوم تولید می‌شوند. همه پنی سیلین‌های مذکور ، دارای هسته مشترکی به نام اسید 6-آمینو پنی سیلانیک می‌باشند. این اسید در واقع از تراکم یک مولکول L - سیستئین و یک مولکول D - والین بوجود می‌آید.

علاوه بر اسید 6- آمینو پنی سیلانیک ، یک رشته یا زنجیره جانبی نیز در ترکیب پنی سیلین‌ها وجود دارد و علت اختلاف بین پنی سیلین‌های مختلف ، اختلاف در ترکیب این رشته‌ها است.

تولید صنعتی پنی سیلین

مرحله اول

با عمل تخمیر پنی سیلیوم کریزوژنوم شروع می‌شود که دارای شرایط زیر است:

1. تخمیر در یک حجم تا 100 متر مکعب صورت پذیرد.
2. PH در حدود 6,5 باشد.
3. شرایط استریل رعایت گردد.
4. کنترل دمایی و PH صورت پذیرد.
5. زمان تخمیر ، 8-6 روز می‌باشد.
6. سوبستراهای استفاده شده به عنوان غذا عبارتند از: منبع کربنی (معمولا گلوکز) ، منبع نیتروژنی ، لاکتوز، آمینو اسید ، نمکهای معدنی.

مرحله دوم

*****وکریستاله کردن پنی سیلین G (پر مصرف‌ترین پنی سیلین طبیعی که از تخمیر پنی سیلیوم بدست آمده و منشاء ساخت انواع دیگر پنی سیلین‌ها می‌باشد.

مرحله سوم

با انجام فرایندهای آنزیمی و شیمیایی ، آن را به 6 - آمینوپنیسیلینیک اسید تبدیل می‌کنند. رادیکال اسیدی که به گروه آمینو متصل است، می‌تواند بوسیله اسید از باکتری‌ها یا آمیدازهای دیگر جدا شود. تمامیت ساختمانی هسته 6 - آمینوپنی سیلانیک اسید برای فعالیت بیولوژیک پنی سیلین‌ها ضروری است. اگر حلقه بتا لاکتام توسط بتا لاکتاز (پنی سیلیناز) شکسته شود، ماده حاصله پنی سیلوئیک اسید خواهد بود که فاقد فعالیت ضد میکروبی است.

با اینحال این مولکول ، یک شاخص آنتی ژنیک پنی سیلین‌ها را حمل می‌کند و می‌تواند اگر به یک پروتئین حمل کننده بچسبد، به عنوان یک هاپتن حساسیت‌زا عمل کند. رادیکالهای (R یا گروه جانبی) مختلفی که به اسید آمینو پنی سیلانیک می‌چسبند، خواص فارماکولوژیک داروی حاصله را مشخص می‌کنند.

مرحله چهارم

با فرایندهای آنزیمی و شیمیایی بیشتر ، به انواع پنی سیلین تبدیل می‌کنند: مثلا آمپی سیلین ( آلفا - آمینو بنزیل پنی سیلین ) که شبیه پنی سیلین G بوده، چرا که توسط بتا - لاکتاماز تخریب می‌شود، اما در برابر اسید پایدار می‌باشد. فعالیت بیشتری در برابر باکتری‌های گرم منفی دارد.


کپک پنی سیلین

انواع پنی سیلین‌هایی که از نظر بالینی مهم‌اند و در سطر صنعتی تولید می‌شوند

• بالاترین فعالیت را بر علیه ارگانیسم‌های گرم مثبت ، اسپروکت‌ها و بعضی دیگر دارند. ولی نسبت به هیدرولیز بوسیله بتا لاکتاماز و نسبت به اسید ، حساس هستند. مثال: پنی سیلین G.
• مقاومت نسبی به بتا لاکتاماز ولی دارای فعالیت کمتر بر علیه گرم منفی‌ها مثال: نفیلیسین
• فعالیت نسبتا زیادی بر علیه گرم مثبت ها و گرم منفی‌ها ، ولی حساس به عمل بتا لاکتامازها مثال: آمپی سیلین ، پیراسیلن.
• ثبات نسبی در برابر اسید معده و مناسب برای تجویز خوراکی مثل پنی سیلین V ، گلوکز اسیلن ، آموکسی سیلین. اما باید در نظر گرفت که اکثر پنی سیلین‌ها بصورت نمکهای سدیم و پتاسیم تهیه می‌شوند. نمک پتانسیم پنی سیلینG ، حاوی حدود 7/1 میلی اکی‌والان پتاسیم به ازای هر یک میلیون واحد است.
  
  نمکهای پروکائین و بنزاتین پنی سیلین ، انواع مناسب برای تزریق عضلانی را فراهم می‌کند. در حالت خشک ، پنی سیلین‌ها پایدار هستند، اما محلول آنها بسرعت فعالیت خود را از دست می‌دهد و می‌بایست بلافاصله بعد از تهیه مصرف شوند.

ساختمان پنی سیلین

تولید پنی سیلین‌ها با توجه به قدرت جذب ، انتشار و دفع

بعد از تزریق عضلانی یا وریدی ، جذب اکثر پنی سیلین‌ها سریع و کامل است. بعد از تجویز خوراکی ، فقط 5 تا 30 درصد دوز اکثر پنی سیلین‌ها جذب می‌شود که بستگی به مقاومت در مقابل اسید ، اتصال به غذاها ، وجود با فر و...دارد. آموکسی سیلین بخوبی جذب می‌شود. بعد از جذب ، پنی سیلین‌ها در مایعات و بافتهای بدن بطور گسترده پخش می‌شوند.

انواع مخصوصی طراحی شده‌اند که جذب تاخیری داشته و سطح مناسب دارو را برای مدت طولانی فراهم می‌نماید. بعد از یک تزریق عضلانی ، 1,5 گرم پنی سیلین بنزاتین (4/2 میلیون واحد) ، یک سطح سرمی حدود 0,03 واحد به ازای هر میلی لیتر برای 10 روز پدید می‌آید و سطح سرمی 0,005 واحد به ازای هر میلی لیتر ، به مدت سه هفته ادامه می‌یابد. پنی سیلین پروکائین عضلانی ، سطح درمانی را برای 24 ساعت فراهم می‌کند.

چشم‌انداز بحث

امروزه سعی بر این است تا با تکنولوژی DNA نو ترکیب بتوانند پنی سیلین را در سطح صنعتی و بصورت وسیع تولید کنند. در این صورت میکرو ارگانیسم تولید کننده پنی سیلین ، تنها محدود به قارچها نخواهد بود.

ساختمان پنی سیلین

مقدمه

پنی‌سیلین که از داروهای مهم پزشکی می‌باشد، یک آنتی بیوتیک با حلقه بتا _ لاکتام است که ساختمان آن را در مقوله زیر مورد بررسی قرار می‌دهیم.

تاریخچه کشف پنی سیلین

در سال 1928 ، باکتریولوژیست انگلیسی ، " الکساندر فلمینگ" (متولد 1881 و وفات 1955 میلادی) که عضو کالج سلطنتی جراحان انگلستان بود، متوجه شد که استفیلوکوکوسهای متعددی که برای کشف در روی میز آزمایشگاه کنار گذاشته شده بودند، از طریق هوای آزمایشگاه به میکروارگانیسم آغشته شده‌اند. یک کپک سبز پنیسیلیوم در بعضی از قسمتها رشد کرده ، استافیلوکوکوس در کنار آن متلاشی شده است. جسمی که باعث فعالیت آنتی بیوتیکی شد، پنی سیلین نامیده شد.

کشف پنی سیلین به‌عنوان یک آنتی بیوتیک قوی با طیف وسیعی یکی از نقطه‌های عطف شیمی پزشکی است. همانند اکثر چنین پیشرفتهایی ، خوش شانسی ، نقش مهمی را ایفا کرده است.

ورود پنی سیلین به دنیای پزشکی

پنی سیلین در فرم خالص آن ، حدود یک سال پس از کشف آن توسط الکساندر فلمینگ وارد دنیای پزشکی شده ، در دسترس عموم قرار گرفت. به دنبال آن پنی سیلینهای مختلفی با گروههای متفاوت سنتز گردید.

انواع پنی سیلین

پنی سیلین G ، دارای یک گروه فنیل متیل ( بنزیل C6H5CH2-) متصل به عامل آمیدی است. آمپی سیلین ، دارای یک استخلاف فنیل آمینو متیل (C6H5CHNH2 ) است. ترکیبات از نظر ساختمانی و بیولوژیکی مربوطه ، سفالوسفورین‌ها می‌باشند که آنتی بیوتیکهای مهمی هستند و اغلب در مواردی که پنی سیلینها فعال نیستند، از خود فعالیت نشان می‌دهند.

پنی سیلین ، یک آنتی بیوتیک حاوی بتا(β) _ لاکتام

آمیدها ، آلکان آمید و آمیدهای حلقوی « لاکتام » نامیده می‌شوند. نام سیستماتیک آنها ، آزا_2 _سیکلو آلکانون می‌باشد و قواعد مربوط به نامگذاری آنها ، همان قواعدی است که برای لاکتونها تدوین شده است.

آمیدهای حلقوی ، بتا _ لاکتام نامیده می‌شوند و پنی سیلین حاوی این حلقه است. حلقه بتا _ لاکتام تحت فشار ، مسئول فعالیت آنتی بیوتیکی این داروهاست. چون حلقه در اثر باز شدن از فشار آزاد می‌شود، بتا _ لاکتام‌ها معمولا فعالتر و واکنش پذیرتر از آمیدها می‌باشند.


پنی سیلین

نحوه عملکرد پنی سیلین

آنزیم ترانس پپتیداز که واکنش اتصال متقاطع بسیار مهم و حساس را در بیوسنتز دیواره‌های سلولی باکتری کاتالیز می‌کند، پنی سیلین را به عنوان سوبسترا می‌پذیرد. سپس پنی سیلین یک اکسیژن نوکلئوفیلی آنزیم را آلکانویله کرده ، به غیر فعال شدن آن منجر می‌شود. ساختمان دیواره سلولی متوقف می‌شود و ارگانیسم به‌زودی می‌میرد.

نوع واکنش عملکرد پنی سیلین

واکنش اثر پنی سیلین بر ارگانیسم زنده ، عکس تشکیل آمید از استر است.

مقاومت برخی باکتریها در برابر پنی سیلین

بعضی باکتریها در برابر پنی سیلین مقاومند، زیرا یک آنزیم به نام پنی سیلیناز تولید می‌کنند که حلقه بتا _ لاکتام را قبل از اینکه بتواند خود را به ترانس پپتیداز بچسباند، هیدرولیز می‌کند. سرعت این هیدرولیز ، بستگی به ساختار بتا _ لاکتام دارد.

سفالوسفورینها ، تحت تاثیر پنی سیلیناز قرار نمی‌گیرند. با وجود این ، پیدایش نسلهایی از باکتریهای مقاوم در برابر آنتی بیوتیک ، در نتیجه تجویز پی در پی و فاقد تشخیص پنی سیلین و دیگر آنتی بیوتیکها باعث شده است تا کوششهای مستمر و وسیعی در جهت سیستمهای کشف گزینشی‌تر ، فعالتر و جدیدتر به عمل آید.

انواع داروهای مسکن خواب آور

داروهای مسکن_خواب آور داروهای مضعف عمومی یا غیر انتخابی سیستم اعصاب مرکزی هستند. این مواد برای کاهش بیقراری و تنشهای هیجانی و همچنین برای تسکین و یا ایجاد خواب به کار می‌رود.





دید کلی

داروهای مسکن_خواب آور به به طور وسیع و فزاینده‌ای در سراسر جهان مصرف می‌شود. تسکین برای یکی از موفقیتهای زیر جستجو می‌شود: تنشهای هیجانی، تنش مزمن، افزایش فشار خون، تقویت عوامل ضد درد، کنترل تشنج، به عنوان عاملی جانبی در بیهوشی، و تجزیه و تحلیلی تخدیری. داروهای خواب آور برای فائق شدن بر اختلالات خواب، تجویز می‌شوند. یک داروی مسکن_خواب آور ایده آل باید خوابی مشابه خواب طبیعی را القا نماید. متاسفانه اغلب داروها خواب طبیعی را القا نمی‌کنند بلکه تنها مدت و شدت خواب REM را کاهش می‌دهند.

تاریخچه

اثر مسکن_خواب آور تقریبا در تمامی گروه داروها یافت می‌شود. عواملی که این اثر را ایجاد می کنند، بتدریج از صد سال پیش تا کنون کشف شده‌اند. کرال هیدرات که در سال 1832 توسط لی بیک "'Liebig" کشف شد، در سال 1869 توسط لیبریش ""Liebreich به عنوان یک داروی خواب آور با موفقیت مورد ارزیابی قرار گرفت. برومایدها که امروزه جزو داروهای منسوخ شده هستند برای اولین بار در سال 1857 وسط لوکوک "Locock" به عنوان مسکن به کار رفتند. باربیتال که اولین داروی خواب آور باربیتورات است برای اولین بار توسط کنراد "Conrad" و گوتزایت "Guthzeit" در سال 1882 و با روش دیگری وسط فیشروفون مهرینگ در سال 1903 که برای اولین بار فعالیت خواب آوری آن را تشریح کردند، ساخته شد. بعد از ان انواع دیگر تریبات مسکن معرفی شدند. و جستجو برای یافتن عوامل درون زای خواب در 1913 توسط پیرون "Pieron" و دستیارانش آغاز شد و در سال 1963 منجر به جداسازی عامل مسوول القای خواب از محلولهای دیالیزه اکستراکورایورال خرگوشهائی که توسط الکتریسیته تحریک شده بودند توسط مونیرو و همکارانش گردید. این عامل، پپتید دلتای القای خواب (DSIP) نامیده شد. سایر عوامل درونزای خواب نیز استخراج شده اند و مطالعه بر روی آنها ادامه دارد.

فرایند خواب

خواب یک فرایند فعال است که در طی فعالیت مغز ثابت نبوده بلکه دو حالت فیزیولوژیک مختلف را نشان می‌دهد:

• خواب با حرکات سریع چشم (REM) (خواب D یا معما گونه)
• خواب بدون حرکات سریع چشم (NREM) (که خواب S نیز نامیده می شود)

خواب REM اغلب بین 20 تا 25 درص کل خواب را شامل شده و با فعالیتهای کششی و مرحله‌ای مشخص می‌گردد. اغلب رویاها در این مرحله دیده می‌شود. در خواب NREM که خواب بدون رویا، خواب صحیح یا با امواج کوتاه نیز نامیده می‌شود، حرکات سریع چشم دیده نمی‌شود. در این مرحله که 75 تا 80 درصد کل مقدار خواب را در بر می‌گیرد، فعالیتهای قلبی عروقی و تنفسی آرام بوده و کششهای عضلانی اندکی کاهش می‌یابد چنین فرض می‌شود که این مرحله دارای یک عملکرد نیرو بخش ساخت مواد می‌باشد که با سنتز ناقل‌های عصبی، آمینهای حیاتی و سایر مواد درونزا نشان داده می‌شود. خواب NERM خود می‌تواند به چهار مرحله از خواب آلودگی تا خواب عمیق تقسیم شود. چرخه خواب با یک خواب NERM نود دقیقه‌ای پس از حدود 20 دقیقه خواب REM اولیه آغاز می‌شود. پس از این، دوره‌های REM چرخه وار در فواصل نود دقیقه‌ای به وقوع پیوسته و چهار تا پنج بار در طول یک شب رخ می‌دهد.

طبقه بندی

ترکیبات مسکن_خواب آور از نظر ساختمان شیمیایی تفاوت زیادی دارند. اگر چه عوامل مفید در چند دسته شیمیایی متفاوت یافت شده اند اما دارای چندین جنبه فیزیکوشیمیایی و ساختمانی مشترک نظیر یک ناحیه قطبی آب دوست، ضریب توزیع اکتانول- آب نزدیک به 100 و مقاومت زیاد در برابر تغییرات زیستی می باشند. ترکیبات متداولی که مصرف می گردند وابسته به یکی از گروههای زیر می باشند: بنزودیازپین، باربیتوات ها، پیریدین دیون ها و تریون ها، مشتقات کینازولین، الکل ها، کاربامات ها، آلدیدها و مشتقات آنها، آمیدها، شبه اوره های غیر حلقوی، بنزآزپین ها و داروهای وابسته، فتوتیازین ها، مواد درون زای مربوط به خواب و عوامل متفرقه.

• بنزودیازپین‌ها:

بنزودیازپین‌ها به سبب کارائی و بی ضرری خود داروهای مسکن خواب آور انتخابی می‌باشند این داروها از جهات زیر بهتر از گروههای دیگر می‌باشند: عوارض جانبی، ایجاد مقاومت به دارو، وابستگی داروئی، تداخل داروئی و اکسندگی ناشی از مصرف بیش از حد.
این ترکیبات آثار ضد هیجان، شل کنندگی عضلانی و ضد تشنج نیز از خود نشان می‌دهند. اگر چه هیچ بنزودیازپینی اثر انتخابی قابل توجهی برای ایجاد خواب ندارد اما بعضی از داروهای این دسته بیشتر برای آغاز القای خواب به کار می‌روند. این ترکیبات کاهش قابل توجهی در خواب REM و همگام با آن کاهش محسوسی در دو مرحله آخر NREM ایجاد می‌نمایند. برخی از بنزودیازپن‌ها که بیشتر به عنوان خواب آور به کار می‌روند. عبارتند از: فلورازپام، لورازپام، اکسازپام، تمازپام، تریازولام، سینولازپام، پرازپام، نیترازپام، آدینازولام و بنتازپام و...

• باربیتوات‌ها:

پیش لز ظهور بنزودیازپین‌ها، باربیتواتها علی‌رغم برخی مضرات، به عنوان داروهای مسکن_خواب آور کاربرد زیادی داشتند. باربیتواتهایی که فعالیت خواب آوری خوبی دارند باید اسیدهای ضعیفی بوده و ضریب توزیع روغن- آب آنها در محدوده معینی باشد. بر پایه طول اثر، باربیتواتها به گروههای زیر تقسیم می‌گردند:

• • طول اثر زیاد (شش یا بیش از شش ساعت): عمدتا برای درمان صرع و نگهداری تسکین در طول روز در حالات هیجان و تنش کاربرد دارند و شامل: باربیتال، مفوباربیتال، متاربیتال و فنوباربیتال می‌باشد.
  • طول اثر متوسط (سه تاشش ساعت): بیشتر به عنوان ترکیبات خواب آور و مسکن برای درمان بیخوابی و تسکین پیش از بیهوشی مصرف می گردند و شامل آلوباربیتال، آموباربیتال، آپرو باربیتال و بوتاباربیتال سدیم، بوتالی لونال، تالیوتال، وین باربیتال و بوتقال می‌باشد.
  • طول اثر کوتاه (تا سه ساعت): بیشتر به عنوان ترکیبات خواب آور و مسکن برای درمان بیخوابی و تسکین پس از بیهوشی مصرف می‌گردند و شامل: سیکلوباربیتال، سیکلوپنتوباربیتال، هپتاباربیتال، هگزتال، پنتوباربیتال سدیم و سکوباربیتال می‌باشد.
  • طول اثر فوق العاده کوتاه: اصولا به عنوان عوامل بیهوش کننده تزریقی برای بیهوشی اساسی به کار می‌روند و شامل: متوهگزیتال، تیامیلال، تیبوتاباربیتال و تیوپنتال می‌باشد.
• پیریدین‌دیون‌ها و تریون‌ها:

این ترکیبات از نظر ساختمانی وابسته به باربیتواتها هستند نمایندگان اصلی این گروه عبارتند از: آلونیمید، گلوتتمید، متی پریلون، پیریتیل دیون، تاگلوتیمید و تالیدومید. این ترکیبات هیچ مزیتی نسبت به بنزودیازپین‌ها و باربیتواتها ندارند.

• مشتقات کینازولین:

ساختمان این ترکیبات شبیه پیریدین‌دیون‌هاست. این گروه شاکل کلوپریدول، مکوکوالون، متاکوالون (مکوئین، کوالود) و متاکوالوان هیدروکلراید می‌باشد. این داروها بهتر از سایر داروهای خواب آور نیستند. متاکوالون گاهگاهی مورد سو استفاده قرار می‌گیرد و ممکن است وابستگی‌های روانی و بدنی ایجاد کند.

• الکل‌ها:

چند الکل اثر خواب آوری از خود نشان می‌دهند. اولین عضو این خانواده یعنی متانل، به دلیل اینکه ایجاد کوری می‌نماید به عنوان خواب آور و مسکن به کار نمی‌رود. اتانل در اشکال مختلف (آبجو، شراب و ویسکی) قرنهاست که مورد استفاده قرار می‌گیرد اما به سبب بروز سریع الکسیم مزمن و اثر بخشی در مقادیر زیاد، به عنوان خواب آور مطلوب نیست. الکلهایی که تنها به عنوان خواب آور مصرف می‌شوند عبارتند از: آمیلن هیدرات، اتکروینول، مپارفنیول و استری پنتول (به عنوان ضد تشنج نیز به کار می‌رود).

• کاربامات‌ها:

بعضی از کارباماتها خواص تسکین‌بخش دارند مثالهایی از این مواد عبارتند از: کاربومکرال، کارفیمات، اتینامات (والمید)، هگزایروپیمات، مپنتامات، نورنال و پرووالامید. این داروها به دلیل سمیت زیاد و قدرت کم بندرت به کار می‌روند.

• آلدئیدها و مشتقات آنها:

اغلب این داروها از اصلاح مولکول کلرال به دست آمده‌اند و شروع اثر سریع و نیمه عمر کوتاه دارند و عبارتند از: استیل گلیسین آمید کلرال هیدرات، کلرال بتائین، کلرال فرمامید، کلرالوز، کلرتات، کلرهگزادول، دی کلرافنازون، پارالدئید.

• آمیدها:

نمایندگان این گروه داروئی عبارتند از: بوتوکتامید، ایبروتامید، نیاپرازین، نورکسیمید، تری‌متامید، زولپیپدم و زوپیکون.

• شبه اوره های غیر حلقوی:

شبه اوره‌های غیر حلقوی مشتقاتی از اوره و اسیدهای یک کربوکسیله هستند. داروهای متعددی از این دسته وجود دارند: آسه کارپرومال، برم ایزووالوم، کاپوراید، کاربرومال، اکتیل اوره و فنوبام.

• بنزاپین‌ها و داروهای وابسته:

نمایندگان این گروه شامل: کلوزاپین، پرلاپین و تره‌پیپام مالئات می‌باشند.

• فنوتیازین‌ها:

فنوتیازین‌های زیر خواص تسکین بخشی دارند: آسه پرومازین، دیملازین، پروپیومازین هیدروکلراید. تیوریدازین و تری فلئوپرازین هیدروکلراید.

• مواد درونزای مولد خواب:

این گروه شامل مواد خواب آوری هستند که اخیرا بیشترین توجه به آنها شده است: پپتید دلتای القا کننده خواب (DSIP)، اینترلوکین_I، پپتیدهای مورامیل، پروستاگلالدین D2 و ماده آغاز کننده خواب (SPS).

• عوامل متفرقه:

داروهائی که اثر تسکین بخشی داشته و در قالب هیچ یک از گروههای قبل جای نمی‌گیرند در این بخش دسته‌بندی می‌شوند. این مواد عبارتند از: بنزوکلیدین، بنزوکتاین، منتازولون، کلومیتازول، دتومیدین، فنادیازول، متوسرپات (برای مصرف در دامپزشکی)، سلپرازین و ترپتوفان. علاوه بر این چند دارو، دسته داروهایی که برای اهداف دیگری مصرف می‌گردند نیز آثار تسکین بخش ایجاد می‌کنند. از این نوع می‌توان ضد هیستامین‌ها، بیهوش کننده‌های عمومی، ضد دردهای مخدر و اسکویولامین را مثال زد.

عوارض ناخواسته داروهای مسکن خواب آور

یک داروی مسکن خواب آور ایده آل باید خوابی مشابه خواب طبیعی را القا نماید. متاسفانه، اغلب داروها خواب طبیعی را القا نمی‌کنند بلکه تنها مدت و شدت خواب REM را کاهش می‌دهند. عوارض ناخواسته بسیار متداولی که با داروهای مسکن خواب آور ایجاد می‌شود خواب آلودگی، خواب عمیق، اغمای پایا و حتی مرگ می‌باشد که در اثر تضعیف مراکز تنظیم حیاتی در مغز در نتیجه مصرف بیش از حد ایجاد می‌گردد. مصرف طولانی مدت حتی در مقادیر درمانی، می‌تواند سبب ایجاد مقاومت و وابستگی بدنی شود. قطع ناگهانی، بضی اوقات سبب سندرم قطع شدید شده که با تشنج و هذیان مشخص می‌شود و ممکن است اغما و مرگ نیز رخ دهد. مسمومیت، با خارج کردن دارو از معده و نگه داشتن تنفس و گردش خون کافی درمان می‌گردد.